I got lost in the light after being lost in the dark

`Anybody capable of love, is capable of being saved’

Zijn witte staart zwaaide achter hem aan, zijn al even witte manen vielen langs zijn nek en zijn net zo witte voor pluk bedekte zijn linker oog. Zijn oren waren nieuwsgierig naar voren gespitst, dus dit was dan Rivain, zíjn nieuwe gebied. Hoe het leven ooit zo kunnen wenden en keren dat hij als leider van een kudde uit zou komen? Er was hem niet veel verteld over het land van de bloedsteen en over het gebied Rivain dat omringt werd door grote wouden. Hij voelde de wind geheimen en mysteries in zijn oren fluisteren. Dit gebied kende veel wijsheid, veel intelligentie, maar ook veel geheimen die geen paard kende. Ray voelde het aan alles om zich heen, aan de drukkende stilte die toch zo luid was dat het pijn deed aan zijn oren. Waarom was hij leider geworden? Hij wist wel waarom hij van rang 3 leider was geworden, de rang van intelligentie en inzicht. Ray beschikte over beide, maar waarom hij? Zou een leider niet veel beter uitkomen als ze in staat waren om te geven om anderen?
Ray was hier vooral heen gekomen om zichzelf terug te vinden, over nieuw te beginnen, misschien ging het juist goed als leider. Hoewel Ray niet veel mogelijkheden zag om leider te zijn, dit gebied was duidelijk in geen tijden meer door een paard bewoond. Het was compleet uitgestorven, doods. De palomino hengst staarde naar de bomen, ze leken stíl, in hoeverre bomen konden praten, er was hier inderdaad al lang geen paard meer geweest. Hij was misschien wel de eerste in jaren. Toch beviel de stilte hem wel, de rust was wat hij nodig had om zijn geest weer te legen en zich te concentreren op zijn volgende doel, als hij die eerst kon bedenken.

L e g o l a s

De wind blies door zijn zwarte manen, lieten ze golven op de lucht. De zwarte hoeven van de hengst stonden op het gras, en zijn zwarte neus stak hoog in de lucht. Legolas' donkere ogen keken nieuwsgierig het gebied over. Inmiddels was hij in vier jaar al op veel verschillende plekken geweest. Hij vond het dus ook leuk om nu weer op een nieuwe plek te zien, een nieuw land met nieuwe gebieden. In een vlotte, dansende draf ging hij het gebied binnen. Zijn hoeven gingen licht over de grond en zijn oren gingen alle kanten op, om maar elk geluid op te kunnen vangen. De wind nam de geur mee van een ander paard en Legolas draafde al in de richting ervan. Het viel hem wel op dat er geen sporen op de grond te zien waren. Alsof er hier al een hele tijd geen paard was geweest. Of iets anders. Alsof het land heel lang geen levend wezen gezien had. Dat had hem misschien moeten waarschuwen, maar vandaag was hij in een vrolijke bui, en wilde hij vrienden maken en dingen onderzoeken. Maar om nu grondig te gaan onderzoeken waarom hier geen sporen waren, daar was hij op dit moment te vrolijk voor. Al snel kwam het paard inzicht, een palomino hengst. Legolas stopte op een paar meter afstand en knikte het dier vriendelijk toe. "Hallo," klonk zijn stem. Niet hard en hyper actief, maar ook niet ongeïnteresseerd. Gewoon vriendelijk. "Ik ben Legolas."

'I'm not calling you a liar, just don't lie to me'

Ray staarde nog een tijdje naar de mysterieuze bomen, nadenkend over zijn toekomst in dit landschap. Zou de mythe over de bloedsteen geen mythe zijn, maar harde realiteit? Zou hij weer vriendschap kennen, liefde? Er was nog een vraag, eentje die al heel lang aan hem knaagde, hoe zou hij ten einde komen? Hij was pas zes, hoorde niet eens over zulke dingen na te denken, maar toch deed hij het. Het intrigeerde hem, de dood, wat er daarna was. Het fascineerde hem, maar niet op de slechte manier. Niet op de ‘de-dood-boeit-mij-dus-ik-vermoord-er-maar-lekker-op-los’ manier.
Het was niet moeilijk om te merken dat er een ander dier aankwam, dit verlaten landschap verried de positie van een ander al belachelijk snel, het zou geen grote verrassing zijn als de naderende hengst Ray ook al had opgemerkt; en dat had hij blijkbaar ook. Ray keek van een afstandje met een schuin gedraaid hoofd, gespitste oren en een kleine glimlach rond zijn grijze neus toe hoe het dier in een dansende draf zíjn gebied binnen kwam. Het was zo belachelijk om het zo te noemen, zíjn gebied. Het was begonnen als een leuk nieuw avontuur, iets nieuws om uit te proberen, nu voelde het meer als een last die je niet tot last was. Het moment dat Ray zich erbij neergelegd had dat dit dus echt zíjn gebied was had hij… Vaderlijke gevoelens gehad, of hoe die ook mochten voelen. Ray had wel een zoon, maar hij wist eerlijk gezegd geen enkel ding over het dier te vertellen, hij wist niet hoe hij of zij eruit zag, hoe hij of zij heette, hij wist niet eens of hij of zij een merrie of hengst was.
Het paard in de verte werd duidelijker zichtbaar, in elk geval waren er geen vaagheden over de naderende schimmelhengst met zijn zwarte manen en staart. Geen kleuren die je alledaags zag, geen zeldzame kleuren. Gewoontjes, maar ook weer niet. Het dier stopte een paar meter voor hem, alsof hij smetvrees had. Ray fronste zijn wenkbrauwen toen de hengst knikte, wat was dat, de nieuwe mode? Raar dier. Een beetje ongemakkelijk stond Ray terwijl hij de hengst aan keek, juist, ontmoetingen. Daar was hij nooit goed in. Hij zei altijd het verkeerde, of dingen waardoor hij anderen afschrikte. De hengst stelde zich voor als Legolas.
`Hallo, mijn vriend,’ luidde zijn lichtelijk lage maar toch mystieke stemgeluid, `ik word Ray genoemd, vervolgde hij. Ray bekeek het dier in alle rust van top tot teen, toen keek hij hem weer in de ogen, zonder enige schaamte keek Ray hem aan alsof hij recht door zijn ziel heen keek, al zijn geheimen kende. `Ik geloof-‘ hij stopte eventjes en fronste zijn wenkbrauwen, `dat ik leider ben van de kudde die door dit gebied zou moeten trekken, maar aangezien jij het eerste paard bent dat ik hier ooit heb gezien, begin ik steeds meer aan die ouwe gek te twijfelen,’ hij begon steeds meer in zichzelf te mompelen en keek Legolas vragend aan, alsof hij hier meer over zou moeten weten. `zeg eens, Legolas,’ Ray nam een of twee stappen naar het paard toe, `wat weet jij over het land van de bloesteen?’

529 | I like to dream, it's so much better than reality | Rare Ray

thanks melissa

L e g o l a s

Waar hij het vorige land had verlaten in de winter, was hier de lente al aangebroken. Het was hem niet echt opgevallen, tot hij even om zich heen keek, en dit keer lettend op de grotere stukken, en niet alle kleine details. Er was bloesem aan de bomen en geuren van bloemen verdrongen elkaar. Er was verteld dat in dit land, het land van de bloedsteen, 5 gebieden waren. Elk gebied had een eigen kudde met een leider. Legolas was leider van rang 1. Er was verteld dat het de gevaarlijkste rang was, maar er werd zoveel gezegd. Eerst zien, dan geloven. Hij moest snel door naar zijn eigen gebied, alles verkennen. Hij grinnikte in zichzelf. Het klonk raar, maar het was wel zo. Het was zijn gebied. En hij merkte dat dat idee hem best trots maakte. 'Hallo, mijn vriend.' klonk het lage stemgeluid van de palomino hengst tegenover hem. 'Ik word Ray genoemd.' Legolas stemming veranderde van vrolijk naar iets minder, gewoon neutraal, en hij verzette zijn hoef een beetje ongemakkelijk toen hij de ogen van de hengst over zijn lichaam voelde gaan. Het ongemakkelijke gevoel werd versterkt toen Ray Legolas weer recht aankeek. Legolas had het gevoel dat de hengst recht door hem heen keek, maar herstelde zich. Nee, dat was onmogelijk. Hij ademde diep in en uit en hervond zijn oude stemming, wat ook aan zijn lichaamstaal te zien was. 'Ik geloof,' zei de hengst. 'dat ik leider ben van de kudde die door dit gebied zou moeten trekken, maar aangezien jij het eerste paard bent dat ik hier ooit heb gezien, begin ik steeds meer aan die ouwe gek te twijfelen.' Ray begon steeds meer te mompelen. "Die ouwe gek?" vroeg Legolas. "Maar ik heb ook zo iets vernomen. Ik ben leider van rang 1, al ben ik nog niet in dat gebied geweest. Ik kom hier letterlijk net binnen. Jij bent het eerste paard dat ik hier tegenkom. Of jij ook het laatste paard bent, dat ga ik zien. Misschien komen er nog wel meer paarden. Of andere dieren." zei Legolas. 'Zeg eens, Legolas.' Ray zette twee stappen naar hem toe. 'Wat weet jij over het land van de bloedsteen?' Legolas hief zijn hoofd. Tja, hij had het verhaal gehoord, en was de details al weer vergeten. Hij betwijfelde hoe veel ervan waar was. "Tja, ik weet wat ik heb gehoord, of dat waar is, en of dat alles is, dat weet ik niet. Ik weet dat er een poort moet zijn, die naar de geestenwereld leidt. Er moet een Bloedsteen zijn, er moeten zielloze paarden zijn... Ik weet niet wat ik ervan moet geloven. Geloof jij het?" vroeg Legolas, hij was in de veronderstelling dat Ray het verhaal dan ook gehoord had. Anders zou hij er niet naar vragen, toch?

Dit was niet het eerste gebied waar Ray doorheen was getrokken in dit land. Hij was aangekomen in een ander gebied, niet ver van hier, het gebied van rang 4, de enige rang die boven rang 3 stond, zo had hij vernomen. Het gebied Pandorin. De prachtige parelwitte stranden werden gekenmerkt door rotsige kusten. Daar had Ray ‘die ouwe gek’ ontmoet. Een gespierde shire hengst van ongeveer 13, oké niet zo heel oud, maar gek was die zeker, was Ray van mening. De hengst had zich voorgesteld als Ragnarok, leider van rang 4 voor al vele jaren. Toen was hij zijn verhaal begonnen over het land van de bloedsteen. Over de poort over Rescator, over de zielloze die iedere volle maan rond zwierven. Ray had er rillingen van gekregen over zijn hele lichaam, hij had meer zenuwen over zijn hele lichaam gevoeld dan hij voor mogelijk hield. De hengst had gezegd dat hij leider van rang 3 zou moeten worden, dat hij het perfecte paard ervoor was. Ray betwijfelde zeer of hij überhaupt een leiders type was, hij kwam wel voor zijn mening op en was absoluut niet onderdanig. Hij ging zijn eigen weg en trok zich niet zo veel van orders aan. Maar om zelf orders uit te geven en sterker nog: om de paarden die in zijn rang zouden staan te beschermen tegen het onheil dat dit duistere land beschikte? Ray was niet snel nerveus van te voren en zei nooit dat hij iets niet kon terwijl hij het wel kon, maar hij twijfelde toch sterk aan zijn vaardigheden om zijn rang te beschermen. Hem was verteld dat zijn rang intelligentie en inzicht benodigde.

--- nog niet af ---