Leader: Ragnarok

Ragnarok, stallion, 13 years, shire, black with 4 white legs, white blaze, blue eyes, big burning scar on rear leg, wise, stubborn, consequent, silent, easily angry, leader rank four.

Ik ben niet geboren met de naam die ik inmiddels draag. Mijn echte naam is Brando. Ik ben een van de weinigen in Bloodstone die zich de tijd herinnert dat de wereld nog in balans was en de Poort van Nesnerg gesloten was. Ik was een veulen toen het onheil gebeurde. Ik heb Rescator gekend toen hij nog een ziel had.
Veel weet ik niet van die tijd. Ik was een veulen, onbezonnen en denkend dat het leven oneindig was. Inmiddels weet ik beter, niet voor niets heb ik de naam Ragnarok gekregen toen ik ouder werd. Ragnarok, ondergang van de goden, eind van het tijdperk en het begin van het nieuwe.

Mijn vader was destijds leider van rang 4. Hij had veel macht in de kudde en zorgde dat alles in gareel liep. Hij was trots op zijn land en de kudde, trots op zijn zoon en zijn merrie. Trots dat hij zijn leven zo mooi op een rijtje had. Totdat Rescator de geestenwereld opende en macht kreeg als nooit tevoren. Rescator had het meteen gemumd op mijn ouders, de hogere macht, de god van Bloodstone. Ik was slechts een jonge hengst, net een jaar oud, ik kon niets op tegen het monster dat mijn vader verscheurde. Ik herinnerde niets van de Andalusiër die ooit gekend had.
Dat was de tijd dat ik de naam Ragnarok kreeg. Paarden fluisterden het om me heen. Ik was jong en zag de naam als een eer. Nu had ik gewenst dat ik nog altijd de onschuldige Brando was.
Andere paarden hebben de plaats van mijn vader ingenomen en nooit leefden ze lang. Het was vanzelfsprekend dat als ik volwassen werd, de ongelukkige leider werd. Ik was bang, ik wilde vluchten, maar wilde niet dat ze me een watje vonden. Totdat ik het geheim ontdekte dat ik sinds vandaag koester, de enige veiligheid dat de Ziellozen nog niet hadden ontdekt.
Ik besloot dat alleen degene die het waard waren en rang 4 hadden bereikt het geheim mochten weten. Ik vertelde het aan de leiders, maar ze zeiden dat ze liever bij hun kudde bleven. Ik kon niet aan kun loyaliteit en moed tippen, ik was de lafaard die terug kroop.
Totdat ik als jonge hengst tegen de grootste angst van alle kuddes liep. Vuur, verwoestend vuur in de vlaktes van Nyralim. Ik leidde de paarden naar de veilige stranden van Tandorin, totdat enkele paarden waren gevangen in een vlammenzee. Ik moest de rest redden, maar ten koste van mijn eigen gezondheid. Ik ademde veel rook in en mijn hele achterbeen werd gevangen onder een brandende tak. Het grote litteken op mijn achterbeen zal nooit helen, ook zal ik nooit meer normaal kunnen lopen. Gelukkig hebben de goede geesten me genade getoond: ik voel geen pijn. Al verraad de manier van lopen dat ik nooit volledig zal genezen.
Tot nu leef ik nog steeds, Bloodstone onder mijn hoede en al tien lange jaren geteisterd door de Ziellozen. Een oplossing? Niemand kan mij vertellen hoe ze de vorige keer Ming hadden teruggekregen. En een reis naar de geestenwereld? Ik ben bang dat ik dan nooit zal terugkeren.